Blogs
Als ze binnenkomt, verkeer ik in de veronderstelling dat deze jonge vrouw een reading wil over zichzelf. Ik stem me af op haar energieveld en voel meteen dat het moederschap datgene is wat haar leven betekenis geeft. En ik zie twee kinderen. “Ja” zegt ze zonder te aarzelen “ik heb twee kinderen.” Ze straalt.
Desalniettemin blijkt even later dat haar dochtertje nooit levensvatbaar is geweest en dat de zwangerschap voortijdig moest worden afgebroken. En toch heeft ze twee kinderen. Want Nova is bij haar. En dat weet ze.
Er wordt vaak gezegd dat mediamiek contact met heel jong overleden kinderen niet, of slechts beperkt, mogelijk is. Laat staan met dood- of ongeboren kinderen. Zelf was ik ook altijd van mening dat je niet bij iedere miskraam een mediamiek contact moet willen leggen. Maar het verhaal van Nova (en er zijn er meer!) bevestigt voor mij dat er toch op zijn minst prachtige uitzonderingen zijn op iedere waarheid die we denken te hebben vastgesteld. De moeder heeft haar dochter moeten baren, haar het leven geschonken, wetende dat de dood er direct op zou volgen. De fysieke dood. Want ze weet óók, dat haar ziel voortleeft en bij haar is. En dat maakte Nova tijdens onze ontmoeting meer dan duidelijk...
Ik voel haar aanwezigheid terwijl ze de beelden begint door te geven. De vlindertjes en madeliefjes die betekenisvol zijn, het doosje met as dat in huis staat, de ring aan haar moeders hand als symbool van verbinding, het tintelende gevoel alsof Nova over mama’s armen aait, het kinderboekje met gedichten, het ene slaapliedje dat ze altijd voor haar zingt...
Maar Nova kijkt door mijn ogen ook naar de anderen. Haar broertje die zijn speelgoedhondje aan een touw door de kamer trekt, de rode loopfiets. Hoe papa omgaat met zijn verdriet. En dan 4 juli, de verjaardag van haar oom. Ze zaten met de hele familie buiten, het was warm. Mama droeg een wit t-shirt en zag de libelles over het water van het zwembad vliegen. De pan met soep die tante altijd maakte. En dat er die dag over Nova gesproken is. Ze heeft alles tot in de kleinste details gezien, zoals een kind bij leven oog heeft voor details die een volwassene niet meer opmerkt.
Maar dan begint dit vrolijke meisje ook te spreken als een volwassen oude ziel. Ze beschrijft haar geboorte als een inwijding voor haar moeder die, balancerend op de grens tussen verwachting en verlies, vasthouden en overgave, leven schenken en loslaten, tot het diepe besef kwam dat er geen grens is. Geen scheiding noch afscheid. Geen hier en geen daar. Alleen leven, eeuwig leven!
Laat die avond kijk ik, zoals zo dikwijls, door het open zolderraam van ons huis naar de sterren. Ik geniet van de stilte. Kleine vleermuizen schieten in de duisternis aan me voorbij. Ik zie ze vaker. Opeens komt Nova in mijn gedachten. En precies op dàt moment...vliegt er uit het niets een vlindertje vlak voor me langs. Is het toeval? Ik word bevangen door kippenvel en golven van energie door heel mijn lijf. Nova is niet zomaar een ongeboren zieltje, na onze ontmoeting zou ik toch beter moeten weten...
ellen.backtobalance@gmail.com