Blogs
Een mooie jonge vrouw zit tegenover me. We zijn bij haar thuis. Ze hoopt op contact met haar overleden man, de vader haar kinderen. Ze vindt het spannend, het is bij leven niet makkelijk geweest tussen hen. Onvermogen, verwijdering, verdriet. Teveel is onuitgesproken gebleven.
Hoe bijzonder is het dan, als voorbij de sluiers van leven en dood, dat uitspreken alsnog kan plaatsvinden. Want haar man komt door, en gedurende bijna twee uur haalt hij gezamenlijke herinneringen op en geeft zijn vrouw belangrijke boodschappen die allemaal dezelfde kern raken. Dat wat ze zo nodig had te horen, vertelt hij haar. Keer op keer.
En dan geeft hij mij slechts één woord: Gras. Verder komt er niets. Wat moet ik hiermee? Ik kan ‘gras’ toch niet als bewijs of boodschap doorgeven? Gelukkig zie ik dan een picknick en krijg het gevoel van een pas gevierde belangrijke (verjaar)dag. Dus dat geef ik door en ja, onlangs is zij met de kinderen op zijn sterfdag gaan picknicken.
Maar vervolgens blijkt ‘gras’ nog veel meer voor haar te betekenen. Ze toont me haar lievelingsfoto van het gezin. Ze zitten midden in het hoge gras en verder zie je helemaal niets op de foto dan dat. Ze stralen.
Dan staat ze op en wil me een liedje laten horen. Dat ene liedje dat haar zoveel troost en kracht geeft. En wat blijkt? Het is gezongen door Ellen ten Damme en draagt de titel: ‘Gras’... Ik had er nog nooit van gehoord, maar heb het intussen al meermalen beluisterd. Prachtig is het! Het zijn slechts een paar regels, maar in hun eenvoud zeggen ze alles.
Bij leven was de communicatie tussen hem en haar erg moeizaam. Maar nu hebben ze - letterlijk en figuurlijk - aan één woord genoeg.
GRAS
Het gras waarop wij lagen
Heeft zich allang opgericht
Het gras, het gras
Buigt onder de vlagen
Het gras waaronder je ligt
https://m.youtube.com/watch?v=-1hkpOllUnw
ellen.backtobalance@gmail.com